Filmurin henda mánaðin
“Bride Kidnapping” er ein harður, men týdningarmikil filmur, ið listarliga lýsir sosiala indignatión í Kirgisistan. Hyggjarin gerst ørkymlaður, men fær eisini eina greiða fatan av einum veruleika, ið man uttan fyri Kirgisistan ikki vil kennast við.
Eftir Bókasavnið
“Bride Kidnapping” kann allan september stroymast fyri 0 stig á Filmstriben.
Ein filmur, ið ger inntryk
“Bride Kidnapping”, sum Mirlan Abdýkalykov hevur leikstjórnað, er ikki ein filmur tú nýtur – tað er ein filmur, tú sansar og ger inntryk. Filmurin sigur ikki bara frá einari søgu, men varpar ljós á eina sosiala siðvenju, sum enn myndar lívið hjá mongum kvinnum í Kirgisia. Sjálvt heitið á filminum sendir órógvandi tankar í gongd, og filmurin livir fult upp til sítt heiti: Hann snýr seg um tað brutalu siðvenjuna, at ræna ungar kvinnur, og tvinga tær at giftast.
Umut – Hjartað í filminum
Akak Berdibekova spælir, við inniligari og avgjørdari styrki, høvuðssleiklutin sum Umut. Umut er 19 ára gomul og sjúkasystir, og droymir um at fara uttanlands at lesa. Hon er ambitiøs, avgjørd og ynskir eitt lív uttan fyri lítlu bygdina. Men framtíð hennara verður brádliga tikin frá henni, tá hon verður rænd. Tað, ið tykist at vera ein siðbundin sorgarleikur, verður flutt av myndatólinum, ið stramt fokuserar á Umut og hennara uppliving. Myndatólið verur á Umut, myndar hennara panikk, hennara tigandi mótstøðu og stillu vón.
Abdýkalykov leikstjórnar uttan melodrama. Filmurin er sterkur og ráur og huglagið minnir til tíðir um heimildarfilm. Myndirnar eru kaldar og hava realistiskt ljós, har vit sum hyggjarar verða konfronterað við tað óhugnaliga uttan filtur. Tað er eingin tónleikur, ið bøtir um tað óhugnaliga, og eingin sentimentalur steðgur. Bert ein klaustrofobisk tøgn, har harðskapurin kennist enn meira rørandi.
Eitt samfelagsligt stríð og ein intim persónslýsing
Júst tí stendur filmurin so sterkt: Hann viðger ikki evnið sum kritikkur av einari fjarskotnari mentan, ei heldur roynir hann at vera ein stórsligin ræðufilmur. “Bride Kidnapping” vísir, hvussu normaliserað ein tílík siðvenja kann vera í einum lokalsamfelag, og hvussu einsamøll ein kvinna kann standa, tá hon noktar at geva seg undir. Stilli uppreisturin hjá Umut er hjartað í filminum, og eygnabrá hennara – við vreiði og treiskni og fylt við ótta og lívsgleði – rakar djúpt. Í 80 minuttir megnar filmurin at gerast bæði eitt samfelagsligt stríð og ein innilig persónslýsing. Tað er ikki ein lættur filmur at síggja, og tað skal hann ei heldur vera.