Haruki Murakami letur tveir aðaltættir mynda tilveruna: at skriva og at renna – báðir tættirnir eru bregdaðir væl og virðiliga saman. Tá ið hann rennur, savnar hann sær ta orku og tann íblástur, ið krevst fyri at skriva. Søgan hjá Murakami um at vera rennari er samstundis søgan um at vera høvundur